Skate4air 2016 zit er op. De 200 kilometer helaas niet gehaald, maar toch tevreden terugkijkend.
Veel complimenten aan organisatie en vrijwilligers. Zij maakten Skate4air tot een top evenement met alles tot in de puntjes geregeld. Wij hoefden alleen maar te schaatsen.......
Ik wil in dit blog eens terugkijken. Wat maakt Skate4air zo bijzonder?
Mijn beslissing om mee te doen lag ergens in maart 2015. Daniëlle Moussie kwam maar steeds met enthousiaste verhalen en zij had in 2015 de tocht uitgereden in een mooie tijd. Nu daarna kijkend wordt mijn respect alleen maar groter.
Skate4air gaat eerst en vooral om de strijd tegen Cystic Fibrose. Iets waar ik niet echt bekend mee was. Maar de combinatie van een goed doel en een sportieve prestatie spraken mij wel aan. De afgelopen week heb ik veel respect gekregen voor degenen, die aan CF lijden en daarmee juist de nodige sportieve prestaties willen leveren. Ik ga geen namen noemen, want dan doe ik anderen veel te kort. Maar kinderen en volwassenen met CF enorme afstanden op de schaats zien afleggen kan ik alleen maar met zeer veel respect en bewondering bekijken.
Het afgelopen jaar is voor mij ook duidelijk geworden wat CF betekent in iemands leven en wat er nog veel gedaan moet worden om CF tot een chronische, dan wel geneesbare ziekte te maken. Ik ben dankbaar dat ik daar een kleine bijdrage aan heb kunnen leveren.
Hoe is mijn jaar naar vrijdag 29 januari verlopen? Na mijn inschrijving ben ik op zoek gegaan naar manieren om het benodigde sponsorgeld binnen te halen. Achteraf is dat meegevallen en heb ik ruim het bedrag opgehaald. Het lijkt moeilijk maar is in praktijk goed te doen. Ik heb dit voor elkaar gekregen door donaties, het organiseren van proeverijen en thuisdiners. Daarnaast ook door assisteren bij stroopwafelverkoop en verkoop van Skaty's ( de mascotte van Skte4air).
Veel moeilijker is het trainen voor 200 kilometer schaatsen. Het was voor mij de eerste keer dat ik boven de 100 kilometer zou aan schaatsen. En de Weissensee had ik alleen in de zomer gezien.
De trainingsschema's van de Alternatieve elfstedentocht (www.weissensee.nl) gaven wel wat richting, maar eigenlijk pas vanaf de zomer.
Duurtraining leek me wel van belang en ik bracht dan ook vele uren door op de racefiets. Daarnaast skeelerde ik ook regelmatig. Bij een volgende keer zou ik denk ik meer tijd besteden aan het skeeleren.
Toen de kunstijsbanen opengingen kwam de nadruk meer op schaatsen te liggen. Maar wat een doorzettingsvermogen moet je hebben voor 100 rondjes op de ijsbaan. 100 meter rechtuit en weer een bocht. Saai.
Toen eind november Flevonice openging en er wat langere rondjes gemaakt konden worden was dat heerlijk, helaas gooide het weer hier en daar wat roet in het eten, waardoor er regelmatig niet gereden kon worden.
Maar half januari was ik in voldoende conditie voor 200 kilometer.
Daarnaast ben je ook bezig met allerlei belangrijke bijzaken zoals kleding, voeding en materiaal. Ik heb er elders al over geschreven.
Als je dan op zondag bij de Weissensee arriveert, gaan alle voorbereidingen de zak in. Het is warm, overdag soms 10 graden, geen sneeuw volop zon. In de dagen naar vrijdag voorzichtig enige ronden gereden om aan het ijs en de hoogte te wennen.
Op vrijdag is het dan zover. Rijden in het schemerdonker is gewoon een belevenis, die ik niet had willen missen. Onderweg wordt het steeds mooier weer en hogere temperaturen. Je wordt als een topsporter behandeld door alle vrijwilligers. Een topverzorging, je kikte en het was er. Van eten tot helaas ook reparaties.
Ook de ondersteuning van de Marathonploeg Team Skate4air was geweldig. Je verliest een bidon en even later wordt die gebracht door een van de rijders, hoe bedoel je top! Super speciaal was de tussencola met druivensuiker van Roelof. Die moet er in blijven, de cola en Roelof.
Dan is er ook de persoonlijke teleurstelling van niet verder kunnen. Maar dat zal een volgende keer niet gebeuren. Kun je dat voorkomen? Ik denk het niet. Maar een klein aandachtspuntje toch maar noemen. Ik kreeg van veel kanten te horen: "oh, de eerste keer. Dan weet je niet waar je aan begint". Misschien had ik me daar nog beter op moeten voorbereiden, maar zou daar graag wat hulp bij gehad hebben. Om Skate4air nog beter te maken, ze zitten al bijna aan de 10, besteed wat extra aandacht aan de nieuwelingen. Hier is vast een rol voor de veteranen weggelegd.
Maar terugkijkend. Wil je 200 kilometer (of minder) doen op de Weissensee dan is Skate4air een prima keus. Een mooi doel, een perfecte organisatie, fantastische vrijwilligers en een topverzorging.
En niet te vergeten een ambassadeur met ongelooflijk veel passie: Jochem Uytdehaage.
Dank aan iedereen, die me op welke manier dan ook ondersteunt heeft.
Dit was het laatste blog in deze serie.
