Ik of eigenlijk we gaan weer

Na de mooie week in januari 2016 met een dieptepuntje(163 km.) kwam in de zomer van 2016 het idee om met een groep te gaan. En in tegenstelling tot vorig jaar is deze groep er nu wel. Een leuke, mooie groep schaatsers uit Blaricum en Eemnes gaat onder de naam Gooise Air de uitdaging aan. De naam uitspreken leidt tot de diverse reacties die we willen. De Gooise R, maar ook Air voor de Cystic Fibrose patienten. We gaan er met dit team een mooie week van maken. Je kunt het team volgen op facebook, zoek even naar Gooise Air. Maar ook vis de website van Skate4air zijn we te vinden, https://www.skate4air.nl/team/gooise-air.
De eerste actie ideeën zijn er ook en via Facebook te zien of te reserveren. Een klein tipje: We gaan Gooise Air verkopen. Er wordt gegeten, Bloemen geschikt, Wijnrekken gemaakt en verkocht. En wie weet wat nog meer.

En natuurlijk is dit blog weer in de lucht..

Een terugblik op Skate4air 2016

Skate4air 2016 zit er op. De 200 kilometer helaas niet gehaald, maar toch tevreden terugkijkend.
Veel complimenten aan organisatie en vrijwilligers. Zij maakten Skate4air tot een top evenement met alles tot in de puntjes geregeld. Wij hoefden alleen maar te schaatsen.......

Ik wil in dit blog eens terugkijken. Wat maakt Skate4air zo bijzonder?
Mijn beslissing om mee te doen lag ergens in maart 2015. Daniëlle Moussie kwam maar steeds met enthousiaste verhalen en zij had in 2015 de tocht uitgereden in een mooie tijd. Nu daarna kijkend wordt mijn respect alleen maar groter.
Skate4air gaat eerst en vooral om de strijd tegen Cystic Fibrose. Iets waar ik niet echt bekend mee was. Maar de combinatie van een goed doel en een sportieve prestatie spraken mij wel aan. De afgelopen week heb ik veel respect gekregen voor degenen, die aan CF lijden en daarmee juist de nodige sportieve prestaties willen leveren. Ik ga geen namen noemen, want dan doe ik anderen veel te kort. Maar kinderen en volwassenen met CF enorme afstanden op de schaats zien afleggen kan ik alleen maar met zeer veel respect en bewondering bekijken.
Het afgelopen jaar is voor mij ook duidelijk geworden wat CF betekent in iemands leven en wat er nog veel gedaan moet worden om CF tot een chronische, dan wel geneesbare ziekte te maken. Ik ben dankbaar dat ik daar een kleine bijdrage aan heb kunnen leveren.

Hoe is mijn jaar naar vrijdag 29 januari verlopen? Na mijn inschrijving ben ik op zoek gegaan naar manieren om het benodigde sponsorgeld binnen te halen. Achteraf is dat meegevallen en heb ik ruim het bedrag opgehaald. Het lijkt moeilijk maar is in praktijk goed te doen. Ik heb dit voor elkaar gekregen door donaties, het organiseren van proeverijen en thuisdiners. Daarnaast ook door assisteren bij stroopwafelverkoop en verkoop van Skaty's ( de mascotte van Skte4air).
Veel moeilijker is het trainen voor 200 kilometer schaatsen. Het was voor mij de eerste keer dat ik boven de 100 kilometer zou aan schaatsen. En de Weissensee had ik alleen in de zomer gezien.
De trainingsschema's van de Alternatieve elfstedentocht (www.weissensee.nl) gaven wel wat richting, maar eigenlijk pas vanaf de zomer.
Duurtraining leek me wel van belang en ik bracht dan ook vele uren door op de racefiets. Daarnaast skeelerde ik ook regelmatig. Bij een volgende keer zou ik denk ik meer tijd besteden aan het skeeleren.
Toen de kunstijsbanen opengingen kwam de nadruk meer op schaatsen te liggen. Maar wat een doorzettingsvermogen moet je hebben voor 100 rondjes op de ijsbaan. 100 meter rechtuit en weer een bocht. Saai.
Toen eind november Flevonice openging en er wat langere rondjes gemaakt konden worden was dat heerlijk, helaas gooide het weer hier en daar wat roet in het eten, waardoor er regelmatig niet gereden kon worden.
Maar half januari was ik in voldoende conditie voor 200 kilometer.

Daarnaast ben je ook bezig met allerlei belangrijke bijzaken zoals kleding, voeding en materiaal. Ik heb er elders al over geschreven.

Als je dan op zondag bij de Weissensee arriveert, gaan alle voorbereidingen de zak in. Het is warm, overdag soms 10 graden, geen sneeuw volop zon. In de dagen naar vrijdag voorzichtig enige ronden gereden om aan het ijs en de hoogte te wennen.
Op vrijdag is het dan zover. Rijden in het schemerdonker is gewoon een belevenis, die ik niet had willen missen. Onderweg  wordt het steeds mooier weer en hogere temperaturen. Je wordt als een topsporter behandeld door alle vrijwilligers. Een topverzorging, je kikte en het was er. Van eten tot helaas ook reparaties.
Ook de ondersteuning van de Marathonploeg Team Skate4air was geweldig. Je verliest een bidon en even later wordt die gebracht door een van de rijders, hoe bedoel je top! Super speciaal was de tussencola met druivensuiker van Roelof. Die moet er in blijven, de cola en Roelof.
Dan is er ook de persoonlijke teleurstelling van niet verder kunnen. Maar dat zal een volgende keer niet gebeuren. Kun je dat voorkomen? Ik denk het niet. Maar een klein aandachtspuntje toch maar noemen. Ik kreeg van veel kanten te horen: "oh, de eerste keer. Dan weet je niet waar je aan begint". Misschien had ik me daar nog beter op moeten voorbereiden, maar zou daar graag wat hulp bij gehad hebben. Om Skate4air nog beter te maken, ze zitten al bijna aan de 10, besteed wat extra aandacht aan de nieuwelingen. Hier is vast een rol voor de veteranen weggelegd.

Maar terugkijkend. Wil je 200 kilometer (of minder) doen op de Weissensee dan is Skate4air een prima keus. Een mooi doel, een perfecte organisatie, fantastische vrijwilligers en een topverzorging.
En niet te vergeten een ambassadeur met ongelooflijk veel passie: Jochem Uytdehaage.

Dank aan iedereen, die me op welke manier dan ook ondersteunt heeft.

Dit was het laatste blog in deze serie.

The day after

De teleurstelling over geen 200 kilometer blijft, maar zoveel positieve reacties over het rijden doen me goed.
Ook de trots dat op wat we met 150 schaatsers en een groot aantal vrijwilligers voor elkaar gekregen hebben. En niet te vergeten iedereen die op de een of andere manier gedoneerd heeft, maaltijden heeft gegeten, (vies) bier gedronken, dure stroopwafels heeft gegeten etc.
Jochem Uytenhaage maakte vrijdagavond een tussenstand bekend,  we zijn door de 300.000 euro. Een recordbedrag. Ook daar deden we het toch voor. Trots dus. Trots op de CF-kinderen die meeschaatsten en hun kilometers maakten. En twee apetrotse kinderen die de wisselbokaal kregen voor de mooiste prestaties.
Maar ook deel mogen uitmaken van de superorganisatie, fantastisch.
Vandaag maar geprobeerd het zuur uit de benen te krijgen door te wandelen en een saunabezoek. Het zuur in de geest heeft nog even wat meer tijd nodig. Maar dat komt ook.
Volgend jaar weer om wel 200 kilometer te halen? Jochem vindt van wel en ik krijg meer van die opmerkingen. Ik weet het nog niet. Zoveel er voor gedaan en gelaten. Maar het doel en evenement is wel erg mooi.
Als we een mooi team bij elkaar krijgen, wie weet.
En nu het gat van na Skate4air in......

PS. wil je zien wat je gemist hebt kijk maar eens op live.skate4air.nl

Mooie dag, maar doel niet gehaald

Het was vrijdamorgen echt kwart voor vijf toen we ons bed uitgingen! Eerst maar eens de goede kleren in de goede volgorde aan, en zeker de transponder niet vergeten. Dan even flink de laatste koolhydraten stapelen. Ik laat de pasta aan mij voorbijgaan. Maar vulling genoeg, ik sta helemaal bol van de voeding. De spullen gepakt, alles mee. Eten, staatsspullen, reservekleding en after-kleding. Als we alles in de auto hebben rijden we met zijn tweetjes richting Weissensee. Eerst nog even krabben natuurlijk, het heeft gelukkig gevroren. Bij de Weissensee heeft Skate4air een eigen parking geregeld. We moeten echter nog wel 1500 meter over het ijs, schaatsen dan wel lopen. Met toch drie tassen. Wel leuk al die lampjes op weg naar de Skate4air tent en de start. Na alles afgegeven te hebben gaan we de startvakken in. Skate4air heeft zijn eigen vak. Als we worden losgelaten zitten we midden in de meute. Het is in het donker goed zoeken naar je eigen groep. Ik start in de groep, die er negen uur over denkt te zullen doen. De eerste ronde in het donker is bijzonder om te doen. Als het licht wordt is het ineens leuker om te schaatsen. Het eerste blok van drie uur rijd ik nog met een skibril, daarna alleen met het vizier van mijn helm, dat bevalt het beste. Gedurende de eerste uren krijg ik steeds meer problemen met het lopen van de bochten. Elke bocht moet ik op een gegeven moment aanzetten om bij te komen. Erg vermoeiend. Na zes ronden besluit ik dan ook deze groep te laten lopen en rijd in verschillende groepen de volgende rondes. Ik wordt opgedweild door de 10 uur groep en rijdt ook daar een aantal ronden mee. Maar ook daar richting de honderd kilometer komen/blijven de bochten problemen. Het lijkt wel of mijn schaats los zit. Na 12 rondes wissel ik van schaats. Handig om rechts en links te wisselen heb je weer een scherpe schaats. Dan blijken twee moertjes van mijn linkerschaats meer van de Weissensee te houden dan van mij. En in de voorgaande ronden een scheiding te hebben geforceerd. Ook een rechtermoertje heeft meegedaan in het complot. Dat verklaart een hoop. De schaatsen worden gerepareerd en na een uur kan ik verder.  Ik voel echter wel, dat ik steeds korte krachtinspanningen heb moeten leveren.
Het ijs wordt na twaalf uur steeds slechter. Het is gewoon te warm. Weissensee-slussy volgens Jochem Uytenhaage. De vermoeidheid en het slecht ijs leiden er toe dat ik steeds meer begin te vallen. Langzaam maar zeker lopen de rondetijden op. De elf uur groep komt voorbij en ik sluit me aan. Het gaat weer even lekker. Een aantal valpartijen later en de inspanningen om weer bij de groep te komen, lukt dat op een gegeven moment ook niet meer. Na ronde 17 hebt ik het helemaal gehad.
De vrijwilligers doen goed werk, verzorgen me en praten we moed in. Ik heb nog tijd genoeg. Ik ga door. Ronde 18 begint goed. Het wordt alweer kouder, ijs iets beter. Ik heb even het gevoel, dat ik weer schaats. Na 2 kilometer kom ik hard te val. Gelukkig niets ernstig, ik kan nog door. Ik begin weer te harken. Kan echt niet meer ontspannen rijden. Een paar honderd meter voor de doorkomst ga ik weer hard onderuit. Ik kan met moeite nog overreind komen.
Na negen uur (dat was het doel) maar met slechts 163 kilometer op de teller stap ik toch teleurgesteld van het ijs. De tank is leeg en ik wil heel thuiskomen.
En die 200 kilometer? Die komen vast nog wel eens.

De kunst afkijken

Woensdag was de alternatieve Elfstedentocht voor de mannen en vrouwen van de marathon. Het was een van de redenen om eerder naar de Weissensee te gaan. Op het ijs van het kleine meer was een ronde van 9,1 km uitgezet, zodat ze 22 ronden moesten rijden.
Om de start mee te maken moesten we te vroeg ons bed uit. Met de wijze woorden van Joop Z. in gedachten: "de tour win je in bed" neem ik maar meer dan voldoende nachtrust. Wij gingen omstreeks 10 uur naar de Weissensee. Eerst vanaf een hoger punt met overzicht over het kleine meer gekeken en de groepen en pelotons zien rijden. Daarna naar de start en finish op het meer.
De schaatsen konden mee, want je mag gewoon je rondes rijden terwijl de wedstrijd bezig is, als je maar niet in de weg rijdt.
Ik dacht nog even Simon Borsen (Team Skate4air en GHV) uit de wind te houden....
Het is prachtig om de marathonners bezig te zien. Wat een kracht, snelheid en uithoudingsvermogen. 200 kilometer met een gemiddelde van boven de 35 km per uur.
Maar zoals gezegd, we mochten ook gewoon schaatsen en toch maar even 20 kilometer meegepakt. Daarna genoten van de ontknoping bij de mannen, wat een mooie wedstrijd  met een terechte winnaar. Natuurlijk ook Simon hard aangemoedigd, maar hij had na 180 km. zijn werk gedaan en was de pijp helemaal leeg. Petje af voor zo'n prestatie. Daarna tijd voor de lunch en ik ben maar begonnen met het stapelen. Kaiserschmarrn, goed voor de koolhydraten, maar vooral lekker.
Op de terugweg nog even een bierwinkel bezocht met 700 soorten. Ook die hobby moet doorgaan.

Niet verder vertellen

Vanmorgen was het al vroeg mooi weer en ging de thermometer de verkeerde kant op, dat wil zeggen richting de plus 10 in plaats van de min 10.
Mijn reisgenoten zijn vrijwilliger voor Skate4air en zij mochten aan de slag om de nodige voorbereidingen te treffen voor aanstaande vrijdag. Alle materialen waren aangekomen en moesten verdeeld, opgehangen, gecontroleerd etc.
Voor mij was er tijd voor een ijstraining. Ik reed door naar de Weissensee en op het kleine meer was het een drukte van belang. Maar het grote meer lokte. Berichten over zwart ijs, geen scheuren. Maar officieel mochten we er niet op. Verkleed als GHV'er, hoe bedenk je het, toch maar die kant op gegaan. Er waren diverse mensen aan het schaatsen. Dus het ook maar gewaagd.
Schaatsen aan, wat zijn die Salomons toch handig, groepje opgezocht en gaan. Gaan inderdaad, wat een prachtig ijs en hoe weinig scheuren. Afzetten en glijden. En dat gedurende 10 kilometer in een lijn.
Bijna geen mensen, mooi landschap. Dan weet je weer waarom je schaatsen wil. Na 10 kilometer ben je aan het einde van het meer, jammer. Maar je mag 10 kilometer terug over hetzelfde ijs....
Halverwege bedacht ik me, ik wilde meer genieten. Omgedraaid en weer 5 kilometer terug. Bij het einde van het meer voor de tweede keer gekeerd bij restaurant Dolomitenblick en de 10 kilometer helemaal terug. Ik kan nog wel een paar uur doorgaan. Maar niet verder vertellen, dat je hier zo mooi kunt schaatsen.

De eerste meters op de Weissensee.

Na een normale nacht, die ervoor was maar 4 uurtjes,  worden we wakker met een stralend zonnetje. Natuurlijk heerlijk, maar ook warmt die het ijs op. Maar dat is van later zorg. Na een ontbijt waar we goed op moeten schaatsen gaan we om een uur of tien richting Weissensee. Tijd om ijs te proeven.
We moeten een klein stukje rijden naar de Weissensee. Maar met de schitterende weersomstandigheden is dat geen straf. Op het kleine meer is het een drukte van belang. Rond de middag is er de ploegenachtervolging. Jaap en ik trekken onze schaatsen aan en we maken de eerste slagen. Het is weer even wennen op natuurijs. Je hebt scheuren en andere natuurlijke ijszaken. Maar wat een heerlijke omgeving om te schaatsen. Schitterend weer en natuurijs. Wat wil je nog meer?
Na de eerste tien kilometer even genoten van de achtervolging bij de beloften. En op voor de tweede ronde. Ook maar even een treintje gepakt, om te wennen. Maar dat is wel zeer geconcentreerd schaatsen. Omdat er mensen voor je rijden moet je extra goed op de scheuren letten. Je ziet ze gewoon (te) laat. Maar gelukkig geen valpartijen en de snelheid is ook meteen een stukje hoger.
De schaatsen doen het goed, ook de laatste aanpassingen bevallen. Met dank aan Jan Zwaan.
Midden over het kliene meer hebben ze een ijsoperatie uitgevoerd waardoor er een gleuf van 4 centimeter is die je elke ronde 4 keer kruist. Is goed te doen, maar wel even opletten natuurlijk.
Na twee rondes hebben we de training voor maandag erop zitten. WE gaan nog even naar de ploegenachtervolging, zien daarde ontknoping bij de dames en juichen natuurlijk extra hard als Team Skate4air het bal bij de mannen mag openen. Met Jochem als wegkapitein rijden ze een prima achtervolging. Maar wie achtervolgen ze eigenlijk, ze moeten allen starten.
Daarna tijd voor koffie en de eerste apfelstrudel. Heerlijk in het zonnetje in januari, het kan vast slechter.
Een wandeling maakt voor ons de middag vol. Maar een ding weten we na de wandeling ook. Morgen schaatsen op het grote meer, weinig scheuren en zwart ijs.......

Gearriveerd bij de Weissensee

Na een vermoeiende zaterdagavond, het waren tenslotte de clubkampioenschappen van de GHV, zin we zondagochtend vroeg vertrokken richting Oostenrijk. Na Jaap en Guke opgepikt te hebben en Jaap achter het stuur gezet te hebben vertrokken we met een volle auto. Wat denkt een mens een spullen nodig te hebben voor een weekje. En voor degenen, die mijn keuzes gevolgd hebben. Mijn Vikings zijn in Eemnes achter gebleven. Er zijn verschillende soorten en lagen kleding mee. Ook aan een extra schaatspak is gedacht. Gerdi heeft zoveel lagen kleding bij zich dat ze de noordpool gaat overleven. De reis verliep voorspoedig. Cruisecontrol aan en alleen uit bij de stops. Dan even toilet bezoek en een kop warme koffie en weer verder. De foeragering in de auto was geweldig. Eigen gebakken gevulde speculaas, heerlijke broodjes en krentenbollen, het nodige fruit en snoep. Maar ruim 1100 kilometer blijft ruim 1100 kilometer. Ongeveer een uur voor we de plaats van bestemming bebreikte werd het donker en tweebaans. Laten we zeggen dat het een uitdaging was. Omstreeks zes uur waren in Berg in Drautal, op een steenworp van de Weissensee. Na even zoeken, tomtom vond dat het hotel ergens anders lag, werden we verwelkomt door een grote groep vanSkate4air. Meteen werden de mooie verhalen over het grote meer gedeeld, maar ook dat er daar op zondag iemand door het ijs was gegaan. We zien dat morgen wel. De anderen kregen te horen, dat er een wijziging in de werkplanning was, maandag was een vrije dag.
Na een heerlijk eerste drankje en wat verdere kennismaking was het tijd voor een prima maaltijd. Als ze dit de hele week volhouden zak ik vrijdag door het ijs.
Morgen voor het eerst schaatsen op de Weissensee, op het kleine en mischien wel op het grote meer.

O, ja de clubkampioenschappen gingen bijna volgens planning, er moet iemand laatste worden. Helaas gooide een valpartij van een ander dat doel omver. Maar voorlaatste is toch prima voor iemand die 200 en geen 2 kilometer (500 en 1500 meter) wil schaatsen.

De site van Skate4air gehaald!

Met dank aan Daniëlle en Jochem is er een leuk stukje over mijn sponsorwerving op skate4air te vinden.

http://skate4air.nl/nl/news/sponsortip-van-de-week-bier-en-wijnproeverij-in-eemnes