Mooie dag, maar doel niet gehaald

Het was vrijdamorgen echt kwart voor vijf toen we ons bed uitgingen! Eerst maar eens de goede kleren in de goede volgorde aan, en zeker de transponder niet vergeten. Dan even flink de laatste koolhydraten stapelen. Ik laat de pasta aan mij voorbijgaan. Maar vulling genoeg, ik sta helemaal bol van de voeding. De spullen gepakt, alles mee. Eten, staatsspullen, reservekleding en after-kleding. Als we alles in de auto hebben rijden we met zijn tweetjes richting Weissensee. Eerst nog even krabben natuurlijk, het heeft gelukkig gevroren. Bij de Weissensee heeft Skate4air een eigen parking geregeld. We moeten echter nog wel 1500 meter over het ijs, schaatsen dan wel lopen. Met toch drie tassen. Wel leuk al die lampjes op weg naar de Skate4air tent en de start. Na alles afgegeven te hebben gaan we de startvakken in. Skate4air heeft zijn eigen vak. Als we worden losgelaten zitten we midden in de meute. Het is in het donker goed zoeken naar je eigen groep. Ik start in de groep, die er negen uur over denkt te zullen doen. De eerste ronde in het donker is bijzonder om te doen. Als het licht wordt is het ineens leuker om te schaatsen. Het eerste blok van drie uur rijd ik nog met een skibril, daarna alleen met het vizier van mijn helm, dat bevalt het beste. Gedurende de eerste uren krijg ik steeds meer problemen met het lopen van de bochten. Elke bocht moet ik op een gegeven moment aanzetten om bij te komen. Erg vermoeiend. Na zes ronden besluit ik dan ook deze groep te laten lopen en rijd in verschillende groepen de volgende rondes. Ik wordt opgedweild door de 10 uur groep en rijdt ook daar een aantal ronden mee. Maar ook daar richting de honderd kilometer komen/blijven de bochten problemen. Het lijkt wel of mijn schaats los zit. Na 12 rondes wissel ik van schaats. Handig om rechts en links te wisselen heb je weer een scherpe schaats. Dan blijken twee moertjes van mijn linkerschaats meer van de Weissensee te houden dan van mij. En in de voorgaande ronden een scheiding te hebben geforceerd. Ook een rechtermoertje heeft meegedaan in het complot. Dat verklaart een hoop. De schaatsen worden gerepareerd en na een uur kan ik verder.  Ik voel echter wel, dat ik steeds korte krachtinspanningen heb moeten leveren.
Het ijs wordt na twaalf uur steeds slechter. Het is gewoon te warm. Weissensee-slussy volgens Jochem Uytenhaage. De vermoeidheid en het slecht ijs leiden er toe dat ik steeds meer begin te vallen. Langzaam maar zeker lopen de rondetijden op. De elf uur groep komt voorbij en ik sluit me aan. Het gaat weer even lekker. Een aantal valpartijen later en de inspanningen om weer bij de groep te komen, lukt dat op een gegeven moment ook niet meer. Na ronde 17 hebt ik het helemaal gehad.
De vrijwilligers doen goed werk, verzorgen me en praten we moed in. Ik heb nog tijd genoeg. Ik ga door. Ronde 18 begint goed. Het wordt alweer kouder, ijs iets beter. Ik heb even het gevoel, dat ik weer schaats. Na 2 kilometer kom ik hard te val. Gelukkig niets ernstig, ik kan nog door. Ik begin weer te harken. Kan echt niet meer ontspannen rijden. Een paar honderd meter voor de doorkomst ga ik weer hard onderuit. Ik kan met moeite nog overreind komen.
Na negen uur (dat was het doel) maar met slechts 163 kilometer op de teller stap ik toch teleurgesteld van het ijs. De tank is leeg en ik wil heel thuiskomen.
En die 200 kilometer? Die komen vast nog wel eens.